Een luxe trein, 2e klas, zachte brede stoelen, stroomvoorziening op de plaats, WiFi in volle vaart van Rotterdam naar Parijs. Dit is waar ik momenteel in vertoef. Voor een klein studentenfortuin mag ik me aan al deze luxe en weelde genoegdoen. Ach, en dat tekort aan beenruimte neem ik op de koop toe.
Onderweg naar het centraal station in Rotterdam kwam ik in gesprek met een tramconducteur. Hij wilde voor de 2e keer mijn kaartje controleren en ik maakte daar een grappige opmerking over terwijl ik hem mijn kaart overhandigde. Hij schrok en bood zijn excuses aan. Ik vroeg me af waarom en daarop antwoordde hij voor ik iets vroeg: “Veel passagiers worden juist boos als ik ze 2 keer controleer!” Waarom? In godsnaam waarom? Ik heb dat kaartje toch in mijn handen, mannetje of vrouwtje RET pakje komt langs, geef het af, krijg het terug, klaar. We kwamen samen tot de conclusie dat veel mensen chagrijnig zijn. Voornamelijk conducteurs, op deze uitzondering na, zo bevestigde hij.
30 minuten later zit ik in de Thalys. Zogezegd een van de meest luxe treinen van Europa. Ik reis er vaak mee, 1e klas, 2e klas, zelfs de tussencoupé. Alles lijkt goed geregeld in de meest luxe trein van Europa. Maar na alle schone schijn wil ik je graag voorstellen aan het personeel. Eerder besprak ik met de tramconducteur (is dat eigenlijk wel een conducteur?) dat zijn collegae zo verschrikkelijk zuur kunnen zijn. Deze ervaring heb ik de laatste jaren eigenlijk alleen maar dankzij het openbaar vervoer in de Thalys.
De medewerkers op de trein voelen zich verheven boven het voetvolk. Dit zijn de 2e klassers, maar tevens kijken ze neer op de conducteurs van andere treinen. Zij knippen immers kaartjes van de SNCF (De Franse equivalent van de NS). Natuurlijk is dit intensief werk, er zijn kaartjes van de Nederlanders, Belgen, Duitsers, Engelsen en Fransen. Dan zijn er ook nog de verschillende e-tickets in verschillende talen en van verschillende aanbieders. Veel werk dus. Een veelgemaakte fout is dan ook dat een passagier de boekingsbevestiging uitprint en niet het e-ticket. Het grote verschil is dat op dit papier geen scanbare code bevat. Verder zijn alle gegevens van de passagier, de reis en de referentienummers aanwezig. Ik waarschuw je vast, dit is te hoog gegrepen voor de conducteurs.
“Mevrouw, dit is geen ticket, dit is de boekingsbevestiging” hoor ik een conducteur zeggen tegen een vrouw die is ingestapt met mij in Rotterdam. “O, mijn excuses, mijn moeder heeft dit geregeld.” De vrouw is zich, in mijn ogen terecht, van geen kwaad bewust. “U dient een nieuw vervoersbewijs te kopen, of u dient de trein in Antwerpen te verlaten.” – “Maar, ik heb een vervoersbewijs (?)” – “Nee, u heeft een boekingsbewijs, dat is geen vervoersbewijs, ik kan hier niets mee, het is niet mijn probleem dat u niet weet waar u uw kaartjes op moet halen!” – “Waar had ik mijn kaartjes moeten ophalen?” – “Volgens deze boekingsbevestiging in Parijs” – “Maar daar gaan we naar toe…” – “Alsnog, wilt u even een nieuw treinkaartje kopen?” – “Meneer de conducteur, op de boekingsbevestiging kunt u zien dat het treinkaartje gekocht is, op deze stoel, in dit treinstel op mijn naam. Ziet u, hier?” – “Dat is niet mijn probleem, u dient een nieuw kaartje te kopen want u heeft geen vervoersbewijs!”
De bovenstaande discussie eindigde met een nieuw vervoersbewijs ter waarde van (let op, enkele reis) €240! De conducteur voegde er wel met een glimlach aan toe: “Toevallig, u heeft dezelfde naam als de vrouw die origineel deze stoel heeft geboekt”
Mevrouw, als u dit leest, ik wil dat u weet dat ik 100% achter u sta en ik heb diep respect voor de geweldloze weg die u gekozen hebt. Ik kon u niet helpen omdat ik hem zelf het liefst had laten kennismaken met de WC-bril van ons gezamenlijk toilet hier in rijstel 17. Voornamelijk omdat hij tijdens de discussie met u, en waarschijnlijk nog andere passagiers, even vergeten was deze schoon te maken. De plaszak van de NS was zo gek nog niet, heb je gelijk een dreigmiddel voor loslopende conducteurs.